ذوتغنلغتنامه دهخداذوتغن . [ ت َ غ َ ] (اِخ ) ابن الاثیر در المرصع گوید: جایگاهی است و یاقوت تغن مطلق یعنی بی اضافه ٔ ذو آورده و گوید: موضعی است در رجز اغلب عجلی .
