رابضة

رابضة. [ ب ِ ض َ ] (ع اِ) ملائکه ای که با آدم ابوالبشر بزمین فرودآمدند. || حمله ٔ حجت که زمین از آنها خالی نباشد. || (ص ) مرد حقیر و عاجز و از طلب معالی امور بازمانده . (صحاح ). || تا برای مبالغة است و رویبضه مصغر آن است . (آنندراج ). چشم زخم خورده : فلان ما یقوم رابضته ؛ یعنی انداخته ٔوی یا بچشم کرده ٔ وی نخیزد، یعنی در حال میرد و این لفظ در چشم کردگی بیشتر مستعمل است . (منتهی الارب ).