رادمرد

رادمرد. [ م َ ] (ص مرکب ، اِ مرکب ) مرکب از «راد»، بمعنی بخشنده و کریم وشجاع و دلیر و خردمند، و «مرد». جوانمرد. آزادمرد. کریم الطبع. (آنندراج ). رجوع به راد شود :
ولکن رادمردان جهاندار
چو گل باشند کوته زندگانی .

دقیقی .

چو نامه سوی رادمردان رسید
که آمد جهانجوی دشمن پدید.

دقیقی .

شه خسروان گفت با موبدان
بدان رادمردان و اسپهبدان .

دقیقی .

درود جهانبان بر آن رادمرد
کسی کو ز دیهیم ما یاد کرد.

فردوسی .

تو آن کن بخوبی که او با تو کرد
بپاداش کوشد دل رادمرد.

فردوسی .

ز بهردرم تا نباشی بدرد
بی آزار بهتر دل رادمرد.

فردوسی .

گنهان من بیچاره بدین عذر ببخش
رادمردان بچنین عذر ببخشند گناه .

فرخی .

رادمرد و کریم و بی خلل است
راد و یکخوی و یکدل و یکتاست .

فرخی .

این رادمرد را بکه خواهم قیاس کرد
کاندر جهان بفضل ز مادر چنو نزاد.

فرخی .

رادمردان را هنگام عصیر
شاید ار می نبود صافی و ناب .

منوچهری .

فزون ز آن ستم نیست بر رادمرد
که درد از فرومایه بایدش خورد.

اسدی .

باشگونه کرده عالم پوستین
رادمردان بندگان را گشته رام .

ناصرخسرو.

مرد را گفت رادمرد حکیم
اینت بیچاره اینت مرد سلیم .

سنائی .

رادمردی کریم پیش پسر
داد چندین هزار بدره ٔ زر
گفت بابا نصیبه ٔ من کو
گفت قسم تو در خزانه ٔ هو.

سنائی .

سفلگان را و رادمردان را
کار بر یک قرار و حال نماند.

خاقانی .

خاصه کز گردش جهان ز جهان
آن جوان عمر رادمرد گذشت .

خاقانی .

رادمردان غافلان عهد را
از شراب جود مست خود کنند.

خاقانی .

صندوقه ٔ این رواق گردان
غرق است بخون رادمردان .

نظامی .