رازجوی
لغت‌نامه دهخدا
رازجوی . (نف مرکب ) تفتیش کننده ٔ اسرار. (ناظم الاطباء). جوینده ٔ راز. طلب کننده ٔ سر. جویای نهانی ها :
شنید این سخن مردم رازجوی
که ضحاک را زو چه آمد بر اوی .
برهمن چنین داد پاسخ بدوی
که ای پاکدل مهتر رازجوی .
از آن رازجویان پنهان پژوه
یکی را بخود خواند هاتف ز کوه .
شنید این سخن مردم رازجوی
که ضحاک را زو چه آمد بر اوی .
فردوسی .
برهمن چنین داد پاسخ بدوی
که ای پاکدل مهتر رازجوی .
فردوسی .
از آن رازجویان پنهان پژوه
یکی را بخود خواند هاتف ز کوه .
نظامی .
