راستی جستن

راستی جستن . [ ج ُ ت َ ] (مص مرکب ) کمال و درستی جستن . درستکاری طلبیدن :
نبد در دلش کژی و کاستی
نجستی بجز خوبی و راستی .

فردوسی .

و گر آشتی جوید و راستی
نبینی بدلش اندرون کاستی .

فردوسی .

|| صداقت طلبیدن :
زنهار آذری ز کسان راستی مجوی
نتوان نمود راست درخت خمیده را.

آذر اسفراینی (از ارمغان آصفی ).

|| جستجوی حقیقت و راستی و عدالت و حق :
همه راستی جوی و فرزانگی
ز تو دور باد آز و دیوانگی .

فردوسی .

که من با تو هرگز نکردم بدی
همی راستی جستم و بخردی .

فردوسی .

جز از راستی هر که جوید زدین
بر او باد نفرین بی آفرین .

فردوسی .