رافعی قزوینی
لغت‌نامه دهخدا
رافعی قزوینی . [ ف ِ ی ِ ق َزْ ] (اِخ ) محمدبن عبدالکریم بن فضل مکنی به ابوسعید بابویه ؛ حکیم خاقانی او را مدح کرده است . رضا قلیخان او را عارف و محققی واقف و حکیمی با ایمان و شاعری با ایقان شمرده و نوشته : وی والد امام الدین رافعی بوده و قطعه ٔ زیر را بوی نسبت داده است :
طلب کردن علم از آن است فرض
که بی علم کس را بحق راه نیست
کسی ننگ دارد ز آموختن
که از ننگ نادانی آگاه نیست .
ولی بعضی آن را به پسرش نسبت دهند. (ازریاض العارفین ص 195). آذر در آتشکده و نیز سامی در قاموس الاعلام ترکی علاوه بر قطعه ٔ فوق بیت زیر را نیز از وی نقل کرده اند:
وصل شد و هجر ماند حیف که در باغ عشق
خار بپیری رسید گل بجوانی بمرد.
در صورتیکه این بیت جزء چهار بیت از غزلی است که علیشیر نوایی و هدایت بنام پسرش امام الدین ضبط کرده اند. رجوع به آتشکده ٔ آذر چ بمبئی ص 225، مجالس النفائس ص 321، مجمع الفصحاء ج 1 ص 221 و ریحانة الادب ج 2 و رافعی قزوینی (عبدالکریم ...) در همین لغت نامه شود.
طلب کردن علم از آن است فرض
که بی علم کس را بحق راه نیست
کسی ننگ دارد ز آموختن
که از ننگ نادانی آگاه نیست .
ولی بعضی آن را به پسرش نسبت دهند. (ازریاض العارفین ص 195). آذر در آتشکده و نیز سامی در قاموس الاعلام ترکی علاوه بر قطعه ٔ فوق بیت زیر را نیز از وی نقل کرده اند:
وصل شد و هجر ماند حیف که در باغ عشق
خار بپیری رسید گل بجوانی بمرد.
در صورتیکه این بیت جزء چهار بیت از غزلی است که علیشیر نوایی و هدایت بنام پسرش امام الدین ضبط کرده اند. رجوع به آتشکده ٔ آذر چ بمبئی ص 225، مجالس النفائس ص 321، مجمع الفصحاء ج 1 ص 221 و ریحانة الادب ج 2 و رافعی قزوینی (عبدالکریم ...) در همین لغت نامه شود.
