رافع
لغت‌نامه دهخدا
رافع. [ ف ِ ] (اِخ ) صمیدی سلامی ،ابن محمدبن هجرس بن شافع صمیدی سلامی ملقب به جمال الدین و مکنی به ابوالعلاء. وی قاری و محدث و پدر حافظ تقی الدین محمدبن رافع بود و مذهب شافعی داشت . رافع نحو را از بهأبن النحاس فرا گرفت . او بسال 668 هَ . ق . در دمشق متولد شد و در سال 718 در قاهره درگذشت . (از حسن المحاضرة فی اخبار مصر و القاهرة ج 1 ص 234).
