رامش بردن
لغت‌نامه دهخدا
رامش بردن . [ م ِ ب ُ دَ] (مص مرکب ) بهره بردن از شادی و عشرت و طرب . لذت بردن . شاد گشتن از طرب . مسرور و محظوظ گشتن از شادمانی و عشرت . بهره ور گردیدن از خوشی و طرب :
ببالا و رخسار او بنگرد
همی دل ز دیدنش رامش برد.
بیاموختش رزم و بزم و خرد
همی خواست کز روز رامش برد.
سخن چون برابر شود با خرد
ز گفتار، گوینده رامش برد.
ایا پور کم روز اندک خرد
روانت ز اندیشه رامش برد.
کسی را ز ترکان نباشد خرد
کز اندیشه ٔ خویش رامش برد.
|| از میان بردن و دور کردن رامش . زدودن و از میان برداشتن طرب و عشرت . دور کردن شادی و طرب و رامش .
ببالا و رخسار او بنگرد
همی دل ز دیدنش رامش برد.
فردوسی .
بیاموختش رزم و بزم و خرد
همی خواست کز روز رامش برد.
فردوسی .
سخن چون برابر شود با خرد
ز گفتار، گوینده رامش برد.
فردوسی .
ایا پور کم روز اندک خرد
روانت ز اندیشه رامش برد.
فردوسی .
کسی را ز ترکان نباشد خرد
کز اندیشه ٔ خویش رامش برد.
فردوسی .
|| از میان بردن و دور کردن رامش . زدودن و از میان برداشتن طرب و عشرت . دور کردن شادی و طرب و رامش .
