راوباده

راوباده . [ دَ / دِ ] (اِ مرکب )صمغ درخت انجدان است که بعربی حلتیت گویند، و سامانی گوید: این مرکب است از «راو» بمعنی رای که لغت هندبمعنی امیر بزرگ است و از باده بمعنی شراب . چه ، هنود را بخوردن آن ولوع تمام است خاصه بزرگان ایشان را،و معنی ترکیبی ، باده ٔ بزرگان هند. (فرهنگ رشیدی ).