ربوده
لغت‌نامه دهخدا
ربوده . [ رُ دَ / دِ ] (ن مف ) گرفتار. مجذوب و شیفته :
دیوانه شد دلم که ربودش به غمزه یار
عقلی چنان بجای نباشد ربوده را.
- ربوده ٔ عشق ؛ مغلوب عشق . گرفتار عشق :
که نه تنها منم ربوده ٔ عشق
هر گلی بلبلی غزلخوان داشت .
|| گرفته و تاراج شده و دزدیده . (ناظم الاطباء). مختلَس . خُلْسة. مسلوب . (یادداشت مرحوم دهخدا) :
در ثیاب ربوده از درویش
کی بدست آیدت بهشت و ثواب .
دیوانه شد دلم که ربودش به غمزه یار
عقلی چنان بجای نباشد ربوده را.
کاتبی .
- ربوده ٔ عشق ؛ مغلوب عشق . گرفتار عشق :
که نه تنها منم ربوده ٔ عشق
هر گلی بلبلی غزلخوان داشت .
سعدی .
|| گرفته و تاراج شده و دزدیده . (ناظم الاطباء). مختلَس . خُلْسة. مسلوب . (یادداشت مرحوم دهخدا) :
در ثیاب ربوده از درویش
کی بدست آیدت بهشت و ثواب .
ناصرخسرو.
