ربیثة
لغتنامه دهخدا
ربیثة. [ رَ ث َ ] (ع ص ) کار بازدارنده . ج ، رَبائِث . فی الحدیث : اذا کان یوم الجمعة بعث ابلیس جنوده الی الناس فاخذوا علیهم بالربائث ، ای ذکروهم الحوائج التی تربثهم عن الصلوة. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). بازدارنده . ج ، رَبائِث . (آنندراج ).
