رجلة

رجلة. [ رِ ل َ ] (ع مص ) مصدر بمعنی رَجْل . (ناظم الاطباء). بیمار پا شدن . رُجِل َ رِجْلةً و رجلاً. (منتهی الارب ). در منتهی الارب ذیل «س » یعنی باب سمع آورده است : و معمولاً مصدر این باب فَعَل است . در تاج العروس هم ضبط آن معلوم نشد فقط در مستدرکات آورده است : رجله رجلاً؛ اصاب رجله ، که باز هم معلوم نمی شود ضبط آن چیست ولی از سیاق کلام ظاهراً باید رِجْلة و رَجَل باشد.