رزمجوی
لغت‌نامه دهخدا
رزمجوی . [ رَ ](نف مرکب ) رزمجو. آنکه آرزومند جنگ و نبرد است . جنگجو. (فرهنگ فارسی معین ). جوینده ٔ جنگ . جنگی . (فرهنگ ولف ). رزمخواه . جنگجوی . سلحشور. جنگاور :
به ایران زمین باز کردند روی
همه چیره دل گشته و رزمجوی .
به التونیه است او کنون رزمجوی
بروی سپه اندر آورد روی .
به گردان چنین گفت کاین رزمجوی
ز بس زور و کین اندرآمد بروی .
بزد ویسه را قارن رزمجوی
از او ویسه در جنگ برگاشت روی .
بسان کهی جانور تیزپوی
چو کوهی خروشنده و رزمجوی .
بشد تافته دل یل رزمجوی
سوی رهزنان رزم را داد روی .
بسا خودنمایان بیهوده گوی
که باشند در بزمگه رزمجوی .
به ایران زمین باز کردند روی
همه چیره دل گشته و رزمجوی .
دقیقی .
به التونیه است او کنون رزمجوی
بروی سپه اندر آورد روی .
فردوسی .
به گردان چنین گفت کاین رزمجوی
ز بس زور و کین اندرآمد بروی .
فردوسی .
بزد ویسه را قارن رزمجوی
از او ویسه در جنگ برگاشت روی .
فردوسی .
بسان کهی جانور تیزپوی
چو کوهی خروشنده و رزمجوی .
اسدی .
بشد تافته دل یل رزمجوی
سوی رهزنان رزم را داد روی .
اسدی .
بسا خودنمایان بیهوده گوی
که باشند در بزمگه رزمجوی .
امیرخسرو دهلوی .
