رشتن

رشتن .[ رِ ت َ ] (مص ) ریسیدن و تافتن پشم و ابریشم و کتان و جز آن که بعربی غَزْل گویند. (از شعوری ج 2 ورق 19). ریسیدن و تافتن و تابیدن . (ناظم الاطباء). ریسیدن .(آنندراج ). ریسیدن پشم و پنبه و غیره باشد. (لغت فرس اسدی ، نسخه ٔ خطی کتابخانه ٔ نخجوانی ). تافتن . تابیدن . نخ کردن . ریشتن . ریسیدن . حاصل مصدر غیرمستعمل آن ریش است . (یادداشت مؤلف ). غَزْل . (منتهی الارب ) (تاج المصادر بیهقی ). اغتزال . (منتهی الارب ) :
این را زبان نهاد و خرد رشت و عقل بافت
نقاش بود دست و خمیر اندر آن بنان .

ابوشکور بلخی .

گرش بار خار است خود کشته ای
وگر پرنیان است خود رشته ای .

فردوسی .

پس از پشت میش و بره پشم و موی
برید و به رشتن نهادند روی .

فردوسی .

بیاموختشان رشتن و تافتن
به تار اندرون پود را بافتن .

فردوسی .

من امروز ازین اختر کرم سیب
به رشتن نمایم شما را نهیب .

فردوسی .

دوچندان که رشتی به روزی برشت
شمارش همی بر زمین برنوشت .

فردوسی .

جهان را بدانش توان یافتن
بدانش توان رشتن و بافتن .

فرخی .

ز کژّی نشد راست کار کسی
به ناموس رشتن نشاید بسی .

اسدی .

این بافت کار دنیی جولاهه
رشتن ز هیچ و هیچ بُوَد کارش .

ناصرخسرو.

وَاکنون که ریسمان گشت آن سنبلت همانا
آن رشت ریسمان رابر دوک مرگ رشتی .

ناصرخسرو.

دم عیسی کند آن رشته را نیست
وگر آن رشته را مریم برشته .

سوزنی .

سخن را رشته بس باریک رشتم
وگرچه در شب تاریک رشتم .

نظامی .

خرما نتوان خورد از این خار که کشتیم
دیبانتوان بافت از این پشم که رشتیم .

سعدی .