رشته تافتن
لغتنامه دهخدا
رشته تافتن . [ رِ ت َ / ت ِ ت َ ] (مص مرکب ) تابیدن نخ و رشته . تافتن طناب و ریسمان :
سر رشته را آن کسی یافته
که این رشته ها را به هم تافته .
تافت جهان رشته ٔ صبح از سپهر
دوخت بسی جبه ٔ مسکین ز مهر.
سر رشته را آن کسی یافته
که این رشته ها را به هم تافته .
نظامی .
تافت جهان رشته ٔ صبح از سپهر
دوخت بسی جبه ٔ مسکین ز مهر.
امیرخسرو.