رغب
لغتنامه دهخدا
رغب . [ رَ غ َ ] (ع مص ) زاری نمودن بسوی کسی یا آن سؤال است به خواری و مذلت ؛ رغب الیه . (منتهی الارب ). زاری نمودن بسوی کسی و به خضوع و خشوع خواستن چیزی را؛ رغب الیه . (ناظم الاطباء). || مزیت نهادن خود را بر چیزی : رغب بنفسه عنه . (از ناظم الاطباء) (منتهی الارب ).
