رفاعی

رفاعی . [ رِ ] (اِخ ) یا رفاعی حسینی . شیخ احمدبن ابوالحسن علی بن یحیی ، معروف به رفاعی حسینی انصاری . مؤسس طریقه ٔ رفاعیة. وی به سال 511 هَ. ق . در دیه حسن از توابع واسط بدنیا آمد و در واسطبه تحصیل پرداخت و بعد به تصوف گرایید. گروهی بیشمار بدو پیوستند و اعتقاد شدید به او پیدا کردند. وی به سال 578 هَ . ق . در دیه ام عبیدة واقع در میان واسط و بصره درگذشت و مقبره ٔ او زیارتگاه پیروان طریقه ٔاوست . از تألیفات رفاعی است : 1- حکم (الرفاعی ) در تصوف چ مطبعه ٔ شرف - 1301 هَ . ق . 2- رحیق الکوثر من کلام الغوث الرفاعی چ بیروت 1887 م . 3- الرالمصون چ مصر - 1309 هَ . ق . 4- النظام الخاص لاهل الاختصاص [درتصوف ] چ مطبعة العلمیة - 1313 هَ . ق . (از معجم المطبوعات مصر ج 1). رجوع به قاموس الاعلام ترکی ج 3 شود.