رقبه
لغت‌نامه دهخدا
رقبه . [ رَ ب َ / ب ِ ] (ع اِ) رقبة. اطراف و نواحی و پیرامن . || حصار. || میدان . || حیطه . (ناظم الاطباء).
- از رقبه ٔ اطاعت خارج شدن ؛ از پیرامون اطاعت و از حیطه ٔ تصرف بیرون شدن . (ناظم الاطباء).
- در رقبه ٔ اطاعت ؛ یعنی در حیطه ٔ تصرف . (ناظم الاطباء).
|| زمینی که نزدیک به آب باشد. (غیاث اللغات ). رجوع به رَقبَة شود. || اراضی متعلق به ده . (ناظم الاطباء) (از غیاث اللغات ) : اگر رقبه خلل یابد از اوقاف جبران بکنند. (راحة الصدور ص 67).
- از رقبه ٔ اطاعت خارج شدن ؛ از پیرامون اطاعت و از حیطه ٔ تصرف بیرون شدن . (ناظم الاطباء).
- در رقبه ٔ اطاعت ؛ یعنی در حیطه ٔ تصرف . (ناظم الاطباء).
|| زمینی که نزدیک به آب باشد. (غیاث اللغات ). رجوع به رَقبَة شود. || اراضی متعلق به ده . (ناظم الاطباء) (از غیاث اللغات ) : اگر رقبه خلل یابد از اوقاف جبران بکنند. (راحة الصدور ص 67).
