رقعاء
لغت‌نامه دهخدا
رقعاء. [ رَ ] (ع ص ) گوسپندی که در پهلوی وی سپیدی باشد. (ناظم الاطباء) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). || زن لاغرسرین . (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). || زن گول و احمق . (ناظم الاطباء). زن گول . (منتهی الارب ) (آنندراج ). حمقاء. (اقرب الموارد). || رقعا. رجوع به رقعا شود.
