رنجه داشتن
لغت‌نامه دهخدا
رنجه داشتن . [ رَ ج َ / ج ِ ت َ ] (مص مرکب ) آزرده ساختن . آزرده خاطر کردن . اذیت کردن . آزار رساندن . معذب ساختن . رنجه کردن . رجوع به رنجه کردن شود :
هر آن کس که پیش تو گیرد پناه
گرش رنجه داری تو باشد گناه .
بدو گفت زرمهر کای شهریار
روان را بدین کار رنجه مدار.
جنگ یکسو نه و دلشاد بزی
خویشتن را ومرا رنجه مدار.
ور نخواهد ماند باتو باغ و خانه خیرخیر
خویشتن رارنجه چون داری و چون شمعون کنی .
تا چند رنجه دارم در عشق دوست جان
تا چند بسته دارم در بند یار دل .
خویشتن رنجه مدار از قبل فقد مراد
می خور انگار که آن نیز وفا و کرم است .
هر آن کس که پیش تو گیرد پناه
گرش رنجه داری تو باشد گناه .
فردوسی .
بدو گفت زرمهر کای شهریار
روان را بدین کار رنجه مدار.
فردوسی .
جنگ یکسو نه و دلشاد بزی
خویشتن را ومرا رنجه مدار.
فرخی .
ور نخواهد ماند باتو باغ و خانه خیرخیر
خویشتن رارنجه چون داری و چون شمعون کنی .
ناصرخسرو.
تا چند رنجه دارم در عشق دوست جان
تا چند بسته دارم در بند یار دل .
سوزنی .
خویشتن رنجه مدار از قبل فقد مراد
می خور انگار که آن نیز وفا و کرم است .
ظهیر فاریابی (از شعوری ).
