رنج کش
لغتنامه دهخدا
رنج کش . [ رَ ک َ / ک ِ ] (نف مرکب ) زحمت کش . (ناظم الاطباء). آنکه متحمل مشقت و محنت باشد. رنجبر :
که زیبد بر آن هر دو تن مهتری
همان رنج کش باشد و لشکری .
|| ستمکش . || تنگدست . (ناظم الاطباء).
که زیبد بر آن هر دو تن مهتری
همان رنج کش باشد و لشکری .
فردوسی .
|| ستمکش . || تنگدست . (ناظم الاطباء).