رنج بردار
لغت‌نامه دهخدا
رنج بردار. [ رَ ب ُ ] (نف مرکب ) رنج برنده . متحمل رنج و مشقت . زحمت کش . آنچه یا آنکه رنج و تعب را بردبار باشد :
به دانش بود بیگمان زنده مرد
خنک رنج بردار پاینده مرد.
بدان تا تن رنج بردارشان
بیاساید از جنگ و پیکارشان .
کجا آن حکیمان و دانندگان
همان رنج بردار خوانندگان .
به دانش بود بیگمان زنده مرد
خنک رنج بردار پاینده مرد.
فردوسی .
بدان تا تن رنج بردارشان
بیاساید از جنگ و پیکارشان .
فردوسی .
کجا آن حکیمان و دانندگان
همان رنج بردار خوانندگان .
فردوسی .
