رهان
لغت‌نامه دهخدا
رهان . [ رِ ] (ع مص ) گرو بستن به تاختن اسب . (از آنندراج ) (از غیاث اللغات ). مصدر به معنی مراهنة. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). با کسی گرو بستن . (مصادر اللغه ٔ زوزنی ). شرط بستن . (فرهنگ فارسی معین ). نذربندی و شرط :
نوبت زنگی است رومی شد نهان
این شبست و آفتاب اندر رهان .
صد هزاران زین رهان اندر قران
بردریده پرده های منکران .
- هم رهان ؛ هم گرو. هم نذر. دو تن که باهم گرو بندند :
با کوکبه ٔ مظفرالدین
این همره و هم رهان ببینم .
|| برد و باخت و گروبندی به هرنحو که باشد. مراهنه . (از فرهنگ فارسی معین ). رجوع به مراهنة شود.
نوبت زنگی است رومی شد نهان
این شبست و آفتاب اندر رهان .
مولوی .
صد هزاران زین رهان اندر قران
بردریده پرده های منکران .
مولوی .
- هم رهان ؛ هم گرو. هم نذر. دو تن که باهم گرو بندند :
با کوکبه ٔ مظفرالدین
این همره و هم رهان ببینم .
خاقانی .
|| برد و باخت و گروبندی به هرنحو که باشد. مراهنه . (از فرهنگ فارسی معین ). رجوع به مراهنة شود.
