ره زده
لغت‌نامه دهخدا
ره زده . [ رَه ْ زَ دَ / دِ ] (ن مف مرکب ) مانده و خسته . مانده شده از راه . صدمه دیده از بسیاری راه . رنج سفر دیده . (از یادداشت مؤلف ) :
جوانی دژم ره زده بر در است
که گویی به چهر از تو نیکوتر است .
هرچند ره زده ست ببینش کز آنچه رفت
چون نوچه ماه خوبتر و خوشتر آمده ست .
|| مورد دستبرد دزدان واقع شده .
جوانی دژم ره زده بر در است
که گویی به چهر از تو نیکوتر است .
اسدی .
هرچند ره زده ست ببینش کز آنچه رفت
چون نوچه ماه خوبتر و خوشتر آمده ست .
فتوحی مروزی .
|| مورد دستبرد دزدان واقع شده .
