روح نامیه
لغت‌نامه دهخدا
روح نامیه . [ ح ِ ی َ / ی ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) روح نباتی . قوت نامیه . (آنندراج ). نیرویی در گیاهان که باعث نمو آنها گردد :
ز روح نامیه مانا که نسبتی دارد
ثنای او که فزاید همی بعمرثناش .
من میوه دار حکمتم از نفس ناطقه
وایشان ز روح نامیه جز نارون نیند.
زبس که ریخت ازین پیش خون خفچاقان
بهندوی گهری چون پرندچین براق
عجب مدار که از روح نامیه زین پس
بجای سبزه ز گل بردمد سر خفچاق .
و رجوع به روح نامی شود.
ز روح نامیه مانا که نسبتی دارد
ثنای او که فزاید همی بعمرثناش .
سنایی .
من میوه دار حکمتم از نفس ناطقه
وایشان ز روح نامیه جز نارون نیند.
خاقانی .
زبس که ریخت ازین پیش خون خفچاقان
بهندوی گهری چون پرندچین براق
عجب مدار که از روح نامیه زین پس
بجای سبزه ز گل بردمد سر خفچاق .
خاقانی .
و رجوع به روح نامی شود.
