روزه دار
لغت‌نامه دهخدا
روزه دار. [ زَ / زِ] (نف مرکب ) صائم . (منتهی الارب ) (فرهنگ فارسی معین ). آنکه روزه گرفته . (فرهنگ فارسی معین ) :
بفر علم و دانش روزه دار است
همان بی طاعتی بسیارخواری .
عاریت برده ز کام روزه داران بوی مشک
در لب خم کرده زخم ضیمران انگیخته .
عشق آتشی است کاتش دوزخ غذای اوست
پس عشق روزه دار و تو در دوزخ هوا.
نوشین چو دم صبوح خواران
مشکین چو دهان روزه داران .
ز من پرس فرسوده ٔ روزگار
که بر سفره حسرت خورد روزه دار.
بازآ که در فراق تو چشم امیدوار
چون گوش روزه دار بر اﷲاکبر است .
آن روز که روزه دار بودی موافقت کردی و روزه را گشادی . (انیس الطالبین ).
بفر علم و دانش روزه دار است
همان بی طاعتی بسیارخواری .
ناصرخسرو.
عاریت برده ز کام روزه داران بوی مشک
در لب خم کرده زخم ضیمران انگیخته .
خاقانی .
عشق آتشی است کاتش دوزخ غذای اوست
پس عشق روزه دار و تو در دوزخ هوا.
خاقانی .
نوشین چو دم صبوح خواران
مشکین چو دهان روزه داران .
خاقانی .
ز من پرس فرسوده ٔ روزگار
که بر سفره حسرت خورد روزه دار.
سعدی (بوستان ).
بازآ که در فراق تو چشم امیدوار
چون گوش روزه دار بر اﷲاکبر است .
سعدی .
آن روز که روزه دار بودی موافقت کردی و روزه را گشادی . (انیس الطالبین ).
