زاویه نشینلغتنامه دهخدازاویه نشین . [ ی َ /ی ِ ن ِ ] (نف مرکب ) گوشه گیر. منزوی . زاویه گیر. رجوع به زاویه نشینی و زاویه گرفتن و انزوا و منزوی شود.
