زاویه ٔ مکمله
لغتنامه دهخدا
زاویه ٔ مکمله . [ ی َ / ی ِ ی ِ م ُ ک َم ْ م ِ ل َ / ل ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) هر یک از دو زاویه ای را که در یک ضلع مشترک اند و ضلع دیگرشان در امتداد یک دیگراست زاویه ٔ مکمله گویند و مجموع دو زاویه مکمل مساوی یک زاویه ٔ قائمه است . رجوع به هندسه ٔ رهنما شود.