زایدة

زایدة. [ ی ِ دَ ] (اِخ ) زائدة. ابن نعمةبن نعیم تستری مکنی به ابونعیم و معروف به مخفف شاعر متوفی در 586 هَ . ق . است بیشتر اشعار وی در مدیح خاندانهای اشراف است و من خود، او را بسال 580 در حلب ملاقات کردم . زائده خوب شعر میگفت و در شعر الفاظی برگزیده و نکاتی باریک می آورد. از اشعار او است :
اصبح الربع من سمّیةخالی
غیرهین و ناشط و غوال .
کنت فی عینها کمرود کحل
صرت فی عینها کشوک السبال .
حیث صار السواد منی بیاضا
و تبدلت ارذل الابدال .

(از معجم الادباء ج 11 ص 154، 155).

رجوع به الاصابه ٔ ابن حجر ج 2 ص 2 شود.