زبان پارسی

زبان پارسی . [ زَ ن ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) چون مطلقاً زبان پارسی گویند مراد زبان پارسی نو است یعنی پارسی پس از اسلام . (از حاشیه ٔ دکتر معین بر برهان قاطع ج 1 ص 350 و 351). امروز بیشترمردم ایران و افغانستان و تاجیکستان و قسمتی از هندو ترکستان و قفقاز و بین النهرین بزبان فارسی سخن میگویند و نامه مینویسند و شعر می سرایند. رجوع به سبک شناسی ج 1 ص 2 و مقدمه ٔ برهان قاطع چ معین و مقدمه ٔ لغت نامه و «فارسی »، «ایران »، «ایرانی » و «پهلوی » شود.