زبان شکسته بستهلغتنامه دهخدازبان شکسته بسته . [ زَ ن ِ ش ِ ک َ ت َ / ت ِ ب َ ت َ / ت ِ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) سخنی که با لکنت ادا شود. زبان که هنگام سخن گفتن بواسطه ٔ ترس و یا علل دیگر به لکنت افتد.
