زبان شکسته
لغت‌نامه دهخدا
زبان شکسته . [ زَ ن ِ ش ِ ک َ ت َ / ت ِِ ] (ترکیب وصفی ،اِ مرکب ) کنایه از زبان لکنت دار. (آنندراج ). کنایه از زبان الکن . (مجموعه ٔ مترادفات ص 191) :
تنها نه اشک راز مرا جسته جسته گفت
غماز رنگ هم به زبان شکسته گفت .
غبار خط به زبان شکسته میگوید
که فیض صبح بناگوش یار را دریاب .
تنها نه اشک راز مرا جسته جسته گفت
غماز رنگ هم به زبان شکسته گفت .
صائب .
غبار خط به زبان شکسته میگوید
که فیض صبح بناگوش یار را دریاب .
صائب .
