زببةلغتنامه دهخدازببة. [ زَ ب َ ب َ ] (ع اِ) ج ِ زُب ّ. (منتهی الارب ) (قاموس ) (ناظم الاطباء). ازب و ازباب و زببه ج ِ زب است و اخیر از نوادر است . (تاج العروس ). زببه محرکه ج ِ زب بالضم ، نره مرد یا عام است . (آنندراج ).
