زبرجدنگار
لغت‌نامه دهخدا
زبرجدنگار. [ زَ ب َ ج َ ن ِ ] (ص مرکب )مرصع به زبرجد. انگشتری ، یا دست بند و جز آن که بر آن نگین زبرجد نشانده باشند. زبرجد نشان :
یکی تخت زرین و کرسی چهار
سه نعلین زرین زبرجدنگار.
هم از طوق و هم تخت و هم گوشوار
همان تاج زرین زبرجدنگار.
یکی طوق زرین زبرجدنگار
چهل پاره و سی و شش گوشوار.
بساطش سراسر زبرجدنگار
همه شفشه ٔ زر بدو پود و تار.
یکی تخت زرین و کرسی چهار
سه نعلین زرین زبرجدنگار.
فردوسی .
هم از طوق و هم تخت و هم گوشوار
همان تاج زرین زبرجدنگار.
فردوسی .
یکی طوق زرین زبرجدنگار
چهل پاره و سی و شش گوشوار.
فردوسی .
بساطش سراسر زبرجدنگار
همه شفشه ٔ زر بدو پود و تار.
(گرشاسب نامه ص 319).
