زبیدی

زبیدی . [ زَ بی / زُ ب َ ] (اِخ )احمدبن عثمان بن ابی بکربن بصیص نحوی حنفی . بزرگ نحویان و پیشوای حافظان بود و ریاست ادب و ادیبان داشت . فهم و درکی نیرومند داشت و از همه جا بقصد درک محضر او سفر میکردند. مصنفاتی سودمند پرداخته و اشعاری نیکو دارد، دست بکار شرح مقدمه ٔ ابن بابشاذ شد و پیش ازپایان یافتن آن ، مرگ گریبانش گرفت ، از این کتاب آنچه را توفیق نوشتن یافته و پرداخته ، شرحی است بسیار سودمند و خوب . سؤال های دقیق و فراوانی طرح کرده و جواب هایی شایسته بدان گفته . مقاصد کتاب ابن بابشاذ را بدرستی بازنموده و طرق گوناگون سخن را در آن در نهایت تهذیب بیان داشته است . دیگر از جمله مؤلفات او، منظومه ای است معروف در عروض . وی پیوسته تا پایان عمر بر روش دیرین خویش استوار بود و هیچگاه جانب کار و کوشش را فرونگذاشت و در روز یکشنبه 11 شعبان 768 هَ .ق . وفات یافت . (از العقود اللؤلؤیة ج 2 ص 136).