زبیدی

زبیدی . [ زُ ب َ ] (اِخ ) محمدبن محمدبن عبداﷲبن خیضر، مکنی به ابوالخیر و ملقب به قطب الدین و ابن الخیضری (821 - 894). از قاضیان شافعی مذهب و از علماء تراجم و انساب وعلم حدیث است . در اصل از مردم بلقاء است و در خاندانی عرب بنام «لهیا» در یکی از قراء دمشق متولد گردید. در دمشق و بعلبک و قدس و مصر و مکه به فراگرفتن علوم پرداخت . در دمشق قاضی و کاتب سر بود و در قاهره درگذشت . او راست : الاکتساب فی تلخیص کتب الانساب (خطی )،اللفظ المکرم بخصائص النبی الاعظم (خطی )، شرح الفیه ٔعراقی ، طبقات الشافعیه ، البرق اللموع در احادیث موضوعه ، الروض النضر فی حال الخضر (خطی ) و زهر الریاض (چاپی ). (از اعلام زرکلی چ 2 ج 7 ص 280). در کتابهای الدارس ج 1 ص 7 و نظم العقیان ص 162، المستطرفة ص 94،الکتبخانه (فهرست ) ج 1 ص 794، البدر الطالع ج 2 ص 245، الضوء اللامع ج 9 ص 117 نیز از او یاد شده و در البدر الطالع چنین آمده : زادگاهش بیت المقدس و محل تربیت و رشد او دمشق است . (از حاشیه ٔ الاعلام ج 7 ص 280).