زجاجی
لغت‌نامه دهخدا
زجاجی . [ زُ ] (اِخ ) شاعری است که ظاهراً در قرن هفتم هجری در تبریز میزیسته است . جوینی آرد: در تبریز شاعری است که او را زجاجی گویند، این قطعه گفته است :
ای مبارک قدم جمال علی
عالمی گشت شادمان از تو
تا به طوسش برفتی اندر پی
عاقبت هم نبرد جان از تو
می نیاید برون ز هیبت تو
صاحبا صاحب الزمان از تو
بهزیمت برفت از تبریز
مدبرا خواجه ٔ جهان از تو
هیچ مخلوق از تو جان نبرد
گر گریزد به آسمان از تو.
(از تاریخ جهانگشا چ قزوینی ج 2 ص 281).
ای مبارک قدم جمال علی
عالمی گشت شادمان از تو
تا به طوسش برفتی اندر پی
عاقبت هم نبرد جان از تو
می نیاید برون ز هیبت تو
صاحبا صاحب الزمان از تو
بهزیمت برفت از تبریز
مدبرا خواجه ٔ جهان از تو
هیچ مخلوق از تو جان نبرد
گر گریزد به آسمان از تو.
(از تاریخ جهانگشا چ قزوینی ج 2 ص 281).
