زج
لغتنامه دهخدا
زج . [ زُج ج ] (اِخ ) آبیست که رسول خدا (ص ) عدأبن خالد را به اقطاع داد. (از تاج العروس ) (از متن اللغة). یاقوت آرد: زج را با لواثه ذکرمیکنند، و آن نام آبیست که پیغمبر (ص ) به عدأبن خالد از بنی ربیعة بن عامر بخشید. (از معجم البلدان ).
