زمین بوسی
لغت‌نامه دهخدا
زمین بوسی . [ زَ ] (حامص مرکب ) خاک بوسی . بوسیدن زمین . سجده :
من و بهتر ز من هزار کنیز
از زمین بوسی تو گشته عزیز.
- زمین بوسی کردن ؛ خاکبوسی کردن . سجده کردن : برنشست پیش بازآمدو از اسب به زیر افتاد و زمین بوسی کرد. بعد از آن رکاب ببوسید. پدر او را در کنار گرفت . (تاریخ طبرستان ).
زمین بوسی کن از راه غلامی
چنان گو کاین چنین گوید نظامی .
رجوع به زمین بوس شود.
من و بهتر ز من هزار کنیز
از زمین بوسی تو گشته عزیز.
نظامی .
- زمین بوسی کردن ؛ خاکبوسی کردن . سجده کردن : برنشست پیش بازآمدو از اسب به زیر افتاد و زمین بوسی کرد. بعد از آن رکاب ببوسید. پدر او را در کنار گرفت . (تاریخ طبرستان ).
زمین بوسی کن از راه غلامی
چنان گو کاین چنین گوید نظامی .
نظامی .
رجوع به زمین بوس شود.
