زنهارخواه

زنهارخواه . [ زِ خوا / خا ] (نف مرکب ) امان طلب و مهلت خواه . مستجیر. مستأمن . اَمِن . ملتجی . پناهنده . زنهارخواهنده . (یادداشت بخط مرحوم دهخدا) :
ز زابلستان گر ز ایران سپاه
هر آنکس که آیند زنهارخواه
بدار و به پوزش بیارای مهر
نگه کن بدین کارگردان سپهر.

فردوسی .

شکسته شدند آن سه شاه و سپاه
همه یک بیک گشته زنهارخواه .

فردوسی .

برفتند یک بهره زنهارخواه
گریزان برفتند بهری به راه .

فردوسی .

سبک با تنی صد سران سپاه
بر پهلوان رفت زنهارخواه .

اسدی .

بسی گشت در خاک زنهارخواه
ببخشید خون و ببخشود شاه .

اسدی .