زنگارگون

زنگارگون . [ زَ ] (ص مرکب ) زنگارفام . آنچه به رنگ زنگار باشد. زنگاری :
تاک رز بینی شده دینارگون
پرنیان سبز او زنگارگون .

رودکی (از یادداشت بخط مرحوم دهخدا).

تا سمو سر برآورید از دشت
گشت زنگارگون همه لب کشت .

رودکی (یادداشت ایضاً).

|| تیره . سیاه . تار :
هوا سر بسر گشته زنگارگون
زمین شد بکردار دریای خون .

فردوسی .

گاه روی از پرده ٔ زنگارگون بیرون کند
گاه زیر طارم زنگارگون اندر شود.

فرخی .

برآمد یکی ابر زنگارگون
فروریخت از دیده دریای خون .

نظامی .

ز عکس آن خط زنگارگون و آن لب لعل
مراست دل چو دل پسته لعل و زنگاری .

کمال اسماعیل .

|| سبز چون زنگ مس . کبود :
چو دیبای زنگارگون شد سیاه
طلایه بیامد ز هر دو سپاه .

فردوسی .

در او رسته گل صد هزاران فزون
سپیدش گل و برگ زنگارگون .

اسدی .

ای گنبد زنگارگون
ای پرجنون و پرفسون .

ناصرخسرو.

آب ز سبزه گرفت جوشن زنگارگون
سوسن کان دید ساخت نیزه ٔ جوشن گذار.

خاقانی .

در پس این پرده ٔ زنگارگون
عاریتانند ز غایت برون .

نظامی .