زکبةلغتنامه دهخدازکبة. [ زُ ب َ ] (ع اِ) نطفه . || فرزند. (منتهی الارب ) (آنندراج ) (ناظم الاطباء). || فی المثل هو الاَم زکبة؛ ای الاَم شی ٔ لقطه ُ شی ٔ. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). او حقیرترین چیزی است . (ناظم الاطباء).
