زیبنلغتنامه دهخدازیبن . [ ب َ / زَ / زِ ب َ ] (ص ) آنکه عالم را پشت پا زده باشد. (فرهنگ رشیدی ). شخصی را گویند که عالم را پشت پا زده و ترک دنیا داده باشد. (برهان ) (از آنندراج ) (از انجمن آرا). تارک دنیا و زاهد. (ناظم الاطباء).
