ساحیةلغتنامه دهخداساحیة. [ ی َ ] (ع ص ، اِ) باران سخت که پوست از روی زمین ببرد. (مهذب الاسماء). باران سخت که زمین را رندد. || سیل که همه ٔ زمین رابکاود و همه چیز را برد. (منتهی الارب ) (آنندراج ).
