ساده روی
لغت‌نامه دهخدا
ساده روی . [ دَ / دِ ] (ص مرکب ) کنایه از دلبر محبوب ، و مراد خالی بودن از کدورت ریش و بروت و عاری بودن چهره ٔ ملک وارش از غل و غش ، و این وصف مخصوص ذکور است . (شعوری ). ساده . ساده رخ . ساده زنخ . ساده زنخدان . ساده شکر. ساده نمک . امرد، بیریش . که ریش نیاورده باشد :
غلام ارساده رو باشد وگر نوخط بود خوشتر
خوش اندر خوش بود باز آنکه با زوبین و چاچله .
چو خواهی که قَدرت بماند بلند
دل ای خواجه بر ساده رویان مبند.
یکی را چو سعدی دلی ساده بود
که با ساده روئی درافتاده بود.
غلام ارساده رو باشد وگر نوخط بود خوشتر
خوش اندر خوش بود باز آنکه با زوبین و چاچله .
عسجدی .
چو خواهی که قَدرت بماند بلند
دل ای خواجه بر ساده رویان مبند.
سعدی (بوستان ).
یکی را چو سعدی دلی ساده بود
که با ساده روئی درافتاده بود.
سعدی (بوستان از آنندراج ).
