سالفة
لغت‌نامه دهخدا
سالفة. [ ل ِ ف َ ](ع ص ) مؤنث سالف . رجوع به سالف شود. ایام گذشته . (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) :
خلق را در دزدی آن طایفه
مینمود افسانه های سالفه .
|| (اِ) گردن اسب و پیش گردن آن . (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || کرانه ٔ گردن از جای آویختن گوشواره تا مغاک چنبر. (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
خلق را در دزدی آن طایفه
مینمود افسانه های سالفه .
مولوی .
|| (اِ) گردن اسب و پیش گردن آن . (آنندراج ) (ناظم الاطباء) (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || کرانه ٔ گردن از جای آویختن گوشواره تا مغاک چنبر. (آنندراج ) (ناظم الاطباء).
