سام میرزا

سام میرزا. (اِخ ) این میرزا برادر کوچکتر شاه مرحوم (یعنی شاه طهماسب اول ) بود. عیش و عشرت را دوست میداشت و چند سال درخراسان فرمانفرمایی میکرد. در اقسام نظم و نثر طبع شوخ و متینی داشت . تذکره ٔ شعرایی به اسم «تحفه ٔ سامی » تألیف کرد و سرانجام در آستانه ٔ شیخ صفی الدین منزوی و به شعر و شاعری مشغول شد. این رباعی از اوست :
هرگاه که عشوه آن دلاویز کند
عاشق ز بلا چگونه پرهیز کند
باد است نصیحت کسان در گوشم
اما بادی که آتشم نیز کند.

(مجمع الخواص ص 24).

رجوع به آتشکده ٔ آذر و فهرست سپه سالار ج 2 ص 461 و تاریخ ادبیات ادوارد برون ج 3 ص 495، 521، 564، شود.