سایه ور
لغت‌نامه دهخدا
سایه ور. [ ی َ / ی ِ وَ ] (ص مرکب ) سایه دار و هر چیز که سایه دهد. (ناظم الاطباء). دارای سایه . پرسایه :
باغ تو پر درخت سایه ور است
از پی خویشتن یکی بگزین .
جناب سایه ورش را همیشه باد ملازم
کز این جناب معظم رسی بغایت مقصد.
بسی پای دار ای درخت هنر
که هم میوه داری و هم سایه ور.
پر از میوه و سایه ور چون رزند
نه چون ما سیه کار و ازرق رزند.
در جهان چون او نیامد آفتاب سایه ور
آفتاب سایه ور چون او نیامد در جهان .
باغ تو پر درخت سایه ور است
از پی خویشتن یکی بگزین .
فرخی .
جناب سایه ورش را همیشه باد ملازم
کز این جناب معظم رسی بغایت مقصد.
شمس طبسی .
بسی پای دار ای درخت هنر
که هم میوه داری و هم سایه ور.
سعدی (بوستان ).
پر از میوه و سایه ور چون رزند
نه چون ما سیه کار و ازرق رزند.
سعدی .
در جهان چون او نیامد آفتاب سایه ور
آفتاب سایه ور چون او نیامد در جهان .
سید ذوالفقار شروانی .
