ستایش کنان

ستایش کنان . [ س ِ ی ِ ک ُ ] (ق مرکب ) در حال ستایش :
چو از خواب گودرز بیدار شد
ستایش کنان پیش دادار شد.

فردوسی .

چو بر آستان ملک سر نهاد
ستایش کنان دست بر سر نهاد.

سعدی .

رجوع به ستایش کردن شود.