ستمگاره

ستمگاره . [ س ِ ت َ رَ / رِ ] (ص مرکب ) ظالم . ستمکاره . ستمکار :
چو شاهان بکینه کشی خیر خیر
از این دو ستمگاره اندازه گیر.

فردوسی .

که ایدون ببالین شیر آمدی
ستمگاره مرد دلیر آمدی .

فردوسی .

دگر آنکه گفتا ستمگاره کیست
بریده دل از شرم و بیچاره کیست .

فردوسی .

چو کژّی کند مرد بیچاره خوان
چو بی شرمی آرد ستمگاره خوان .

فردوسی (شاهنامه چ بروخیم ج 8 ص 2558).

کام روا باد و نرم گشته مر او را
چرخ ستمگاره و زمانه ٔوارون .

فرخی .

هرگز چنین گروه نزاید نیز
این گنده پیر دهر ستمگاره .

ناصرخسرو.

ستم را ز خود دور دارم بهش
ستمکش نوازم ستمگاره کش .

نظامی .

غم آلود یوسف بکنجی نشست
بسر بر ز نفس ستمگاره دست .

سعدی (بوستان ).

رجوع به ستمکاره شود.